معرفی ده آهنگ شنیدنی از گروه بیتلز "The Beatles"

مطمئناً نام بیتلز را شنیده اید، گروهی که با موفقیت­های متعدد صنعت موسیقی را برای همیشه تغییر داد.

 

بیتلز یک گروه راک انگلیسی بود که در لیورپول در دهه 1960 تشکیل شد. این گروه متشکل از جان لنون، ​​پل مک کارتنی، جورج هریسون و رینگو استار بود. این بند در ابتدا توسط لنون به همراه هم گروهی های دبیرستانی اش ایجاد شد، او مک کارتنی را برای پیوستن به تیم انتخاب کرد. پس از یک آزمایش موفقیت آمیز، هریسون نیز به گروه پیوست. درامر اصلی، پیت بست، توسط مدیر گروه بیتلز، جورج مارتین، پس از شنیدن صدای ضبط شده حذف شد. و در آخر رینگو استار اضافه و بیتلز متولد شد.

 

این گروه به طور بالقوه تأثیرگذارترین گروه تمام دوران است. آنها به موسیقی راک اجازه دادند تا به عنوان ژانر موسیقی خاص خود به رسمیت شناخته شود و پاپ سنتی را با ویژگی های راک ترکیب کردند. این گروه نماد جنبش‌های فرهنگی جوانان در طول دوره زمانی بود و با سبک، اشعار و تنظیم‌های موسیقایی خود بر بسیاری از نسل جوان تأثیر گذاشت.

 

در طول فعالیت موسیقی درخشان گروه، آنها 227 آهنگ را در 10 سال منتشر کردند. با سیزده آلبوم، آهنگ‌های زیادی برای انتخاب بهترین آهنگ‌ها در طول سال‌ها وجود داشت. ما انتخاب های خود را از 10 آهنگ برتر بیتلز گردآوری کرده ایم – اگرچه انتخاب تنها ده مورد بسیار سخت است.

 

10. "hey jude"

 

هی جود آهنگی بود که مک کارتنی برای دلداری پسر لنون، ​​جولیان، در هنگام طلاق والدینش نوشت. این آلبوم که در آگوست 1968 منتشر شد، اولین نسخه از لیبل جدید بیتلز، اپل رکوردز بود. پل مک کارتنی خواننده پیانو و باس بود، لنون در پس زمینه خواننده و گیتار آکوستیک، هریسون خواننده پس زمینه و گیتار الکتریک، و استار در درام و تنبور.

این آهنگ در کشورهای متعددی در سراسر جهان موفق شد و در سال 1968 به پرفروش‌ترین تک آهنگ در بریتانیا، ایالات متحده، استرالیا و کانادا تبدیل شد. این آهنگ به مدت 9 هفته در صدر 100 آهنگ داغ بیلبورد قرار گرفت. 

9. "In My Life"

 

 

 

این آهنگ توسط لنون-مک کارتنی نوشته شده است و خاطرات دوران بزرگ شدنش در لیورپول را توصیف می کند. لنون از این آهنگ به عنوان اثر اصلی خود یاد می کند، زیرا او زندگی واقعی خود را قلم به کاغذ می کند. او درباره دوران کودکی خود صحبت کرد و از مکان های متعددی که در شهر بازدید کرده بود نام برد.

این آهنگ در «500 آهنگ برتر تمام دوران» رولینگ استون در رتبه 23 قرار گرفت و به عنوان صد و شصتمین آهنگ مشهور در تاریخ موسیقی محبوب شناخته می‌شود.

 

8. "While My Guitar Gently Weeps"

 

 

 

این آهنگ از آلبوم سال 1968، توسط جورج هریسون نوشته شد و نگاهی به هرج و مرج و ناهماهنگی درون گروه پس از بازگشت از مدیتیشن در هند در اوایل سال 1968 بود.  عدم تمایل اولیه به ضبط و همکاری روی آهنگ، وضعیت آن زمان گروه را نشان می‌دهد و هریسون را بر آن داشت که به بیرون گروه نگاه کند و با اریک کلاپتون ارتباط برقرار کند که در ضبط مشارکت کند. هریسون زمانی شروع به نوشتن این آهنگ کرد که در خانه مادرش در وارینگتون بود. حضور کلاپتون در نوازندگی گیتار، مک کارتنی و لنون را بر آن داشت تا آهنگ را به رسمیت بشناسند که البته سزاوار آن بود. رولینگ استون این آهنگ را به عنوان شماره 136 در «500 آهنگ برتر تمام دوران» معرفی کرد و در سال 2008 در فهرست «100 بهترین تک نوازی گیتار» جهان گیتار در رتبه 42 قرار گرفت.

 

7. “Let It Be”

 

 

 

 

این آهنگ که در 6 مارس 1970 منتشر شد، توسط لنون و مک کارتنی محبوب نوشته شد. مک کارتنی پس از اینکه در یک دوره پر استرس ضبط با گروه رویای مادرش را دید، ایده این آهنگ را داشت. او سپس این آهنگ را در سال 1969 با گروه بیتلز، با استفاده از مادرش که بر اثر سرطان درگذشته بود، به عنوان الهام بخش شعر «مادر مریم»، تمرین کرد.

 

مک کارتنی و هریسون سازهای مختلفی را در این آهنگ نواختند و به نوبت وکال، گیتار لید، گیتار باس و ماراکا را اجرا کردند. رینگو استار درام می زد و لنون مسئول آواز پس زمینه بود. گروه همچنین بیلی پرستون را برای ارگ و پیانو الکتریک استخدام کرد و لیندا مک‌کارتنی در پس‌زمینه خوانندگی کرد.

 

این آهنگ در زمانی نوشته شد که مک کارتنی به عنوان یکی از اعضای گروه احساس انزوا می کرد و احساس می کرد که او تنها کسی است که برای حفظ گروه تلاش می کند. اگرچه او همچنان در نظر عموم مثبت بود، اما با کاهش آهسته گروه احساس ناامنی کرد. «Let It Be» نمادی از فروپاشی یکی از تأثیرگذارترین گروه‌های موسیقی در تمام دوران و پذیرش انحلال است.

 

6. "Norwegian Wood (This Bird Has Flown)"

 

 

 

 

«چوب نروژی (این پرنده پرواز کرده)» آهنگی از گروه راک انگلیسی بیتلز از آلبوم سال 1965 آنها Rubber Soul است. این اثر عمدتا توسط جان لنون نوشته شده است و به مشارکت لنون و مک کارتنی در ترانه سرایی منتسب شده است. این آهنگ تحت تأثیر اشعار درونگرایانه باب دیلن، نقطه عطفی در پیشرفت بیتلز به عنوان ترانه سرا محسوب می شود. این آهنگ دارای یک قطعه سیتار است که توسط گیتاریست اصلی جورج هریسون نواخته شده است، که اولین حضور ساز زهی هندی را در یک ضبط راک غربی نشان داد. این آهنگ هنگامی که در سال 1966 در یک تک آهنگ در استرالیا منتشر شد، همراه با "Nowhere Man" در استرالیا به شماره 1 رسید.

 

5. “Strawberry Fields Forever”

 

 

 

این آهنگ توسط جان لنون نوشته شده است و بار دیگر به مشارکت لنون و مک کارتنی نسبت داده شده است. این آهنگ نشان دهنده انحراف از سبک تک آهنگ های قبلی بود و به یک ژانر سایکدلیک تبدیل شد.

 

استرابری فیلدز نام خانه ای برای کودکان در نزدیکی خانه جان لنون در وولتون بود. او و دوستانش وقتی بزرگ می‌شد در پشت خانه بازی می‌کردند و این نام در زندگی بزرگسالش با او ماندگار شد. او در سال 1966، پس از یک دوره تورهای پرفراز و نشیب برای گروه، نوشتن این آهنگ را زمانی که در اسپانیا بود آغاز کرد.

 

موضوع این آهنگ نگاهی نوستالژیک به گذشته گروه در لیورپول بود که یادآور تابستان‌های بازی و کاوش با دوستانش بود. با استفاده از ال‌اس‌دی روی این آهنگ، این آهنگ از یک پیام ساده به یک آهنگ توهم‌زا و ترسناک تبدیل شد و یک شاهکار سایکدلیک را خلق کرد.

 

4. “A Day in the Life”

 

 

 

 

"یک روز از زندگی" آهنگی از گروه راک انگلیسی بیتلز است که به عنوان آخرین آهنگ آلبوم سال 1967 آنها Sgt منتشر شد. این ابیات که عمدتاً توسط جان لنون نوشته شده است.

 

اشعار لنون از مقالات روزنامه های معاصر، از جمله گزارشی در مورد مرگ تارا براون، وارث گینس، الهام گرفته شده است. ضبط شامل دو قطعه از گلیساندوهای ارکستری است که تا حدی به سبک آوانگارد بداهه سازی شده است. در بخش میانی آهنگ، مک‌کارتنی سال‌های جوانی خود را به یاد می‌آورد که شامل اتوبوس سواری، سیگار کشیدن و رفتن به کلاس بود. پس از کرشندوی دوم، آهنگ با یک آکورد ثابت که بر روی چندین کیبورد نواخته می‌شود، پایان می‌یابد که بیش از چهل ثانیه ادامه دارد.

 

یک مرجع معروف در ردیف "من دوست دارم تو را روشن کنم" منجر به ممنوعیت پخش آهنگ ابتدا توسط بی بی سی شد. آکورد پایانی یکی از مشهورترین آکوردها در تاریخ موسیقی است. این آهنگ الهام بخش ایجاد Deep Note، علامت تجاری صوتی برای شرکت فیلم THX بود. جف بک، بری گیب، پاییز و فیش از جمله هنرمندانی هستند که این آهنگ را کاور کرده اند.

 

3. “I Want To Hold Your Hand”

 

 

 

 

این آهنگ بار دیگر توسط دو نفر لنون-مک کارتنی، این بار در زیرزمین خانه ای در خیابان ویمپول لندن نوشته شده است. پس از چند بار شکست در ایالات متحده، گروه می خواست با مظهر یک آهنگ پاپ برای صدرنشینی در نمودارهای ایالات متحده بیاید - و آنها موفق شدند.

 

این آهنگ که در اکتبر سال 1963 در ابی رود ضبط شد، اولین آهنگی بود که گروه با استفاده از فناوری چهار آهنگ ضبط کرد. پس از 17 برداشت، آهنگ کامل شد. لنون خواننده و گیتار ریتم بود، مک کارتنی خواننده و گیتار باس بود، هریسون گیتار لید و کف زدن دست، و رینگو درامز بود.

 

در بریتانیا، این آهنگ تقریباً در روز انتشار به رتبه 1 رسید - اگر آهنگ دیگر بیتلز، "She Loves You" نبود. این آهنگ اولین موفقیت شماره 1 گروه آمریکایی بود، با فروش بیش از 12 میلیون نسخه، تبدیل به پرفروش ترین تک آهنگ در سراسر جهان برای گروه شد.

 

2. “Don't Let Me Down”

 

 

 

Don't Let Me Down آهنگی از گروه راک انگلیسی بیتلز است که در سال 1969 در طول ساخت Let It Be ضبط شد. این اثر توسط جان لنون نوشته شده و به لنون-مک کارتنی نسبت داده شده است. گروه آهنگ را با بیلی پرستون ضبط کرد. انتشار تک آهنگ با "برگشت" به "بیتلز با بیلی پرستون" نسبت داده شد.

 

1. "Yesterday"

 

 

 

 

 آهنگی است که توسط پل مک کارتنی نوشته شده است و به لنون و مک کارتنی نسبت داده شده است. اولین بار در آلبوم Help منتشر شد! این آهنگ به رتبه 1 در نمودارهای ایالات متحده رسید. این آهنگ برای گروه منحصر به فرد بود زیرا مک کارتنی تنها عضوی بود که در این آهنگ حضور داشت. مک کارتنی خواننده و گیتار بود، تونی گیلبرت و سیدنی ساکس ویولن، کنت اسکس ویولا و فرانسیسکو گابارو ویولن سل.

 

 

اولین ضبط Yesterday در 14 ژوئن 1965 بود. مک کارتنی گیتار و آواز خود را تنها در دو نوبت ضبط کرد. مارتین کسی بود که پیشنهاد کرد به جای لنون در ارگ از کوارتت زهی برای سازهای دیگر استفاده کنند. مک کارتنی در ابتدا درباره این ایده مطمئن نبود، اما پس از اینکه مارتین ملودی پس زمینه را ساخت و مک کارتنی قانع شد.

 

این آهنگ با توجه به کتاب رکوردهای گینس، رکورد شنیده شده ترین آهنگ تاریخ را دارد. این آهنگ توسط یک نظرسنجی رادیو بی بی سی به عنوان بهترین آهنگ قرن بیستم انتخاب شد و در سال 2000 به عنوان آهنگ شماره 1 تمام دوران توسط MTV انتخاب شد. این آهنگ در سال 1997 در تالار مشاهیر گرمی ثبت شد و تأثیر گسترده این آهنگ را نشان داد.